Donostiako Elizbarrutiak Jubileu urte bikoitzari amaiera eman dio Katedraleko Ate Santuaren itxierarekin
Igande honetan, abenduak 28, Donostiako Elizbarrutiak era solemnean amaiera eman dio Jubileu Urte bikoitzari: Eliza Unibertsalaren Jubileua eta, aldi berean, gure Elizbarrutiaren sorreraren 75. Urteurrena ospatu dira. Gaurko egunak bi une esanguratsu izan ditu: goizean, Loiolako Ate Santuaren itxiera; eta arratsaldean, gure elizbarrutiaren bihotzean, Ate Santuaren itxiera Artzain Onaren katedralean. Eta honetan urtean zehar bizitako Jubileu bideari amaiera emanez.
Loiola goizean: Ate Santuaren itxiera zaindariaren santutegian
Egunaren lehen urratsetan, Donostiako gotzaina, Fernando Prado Ayusomonsinoreak Loiolako Santutegian Ate Santuaren itxiera-erritoa gidatu du gure Elizbarrutiko zaindaria den Loiolako San Inazioren etxean. Ekintza honekin, Gipuzkoako Elizak, Inazioren jarraitzaileen gune nagusian ere itxi nahi izan du urtebeteko grazia eta erromesaldiaren esker oneko ibilbidea.
Artzain Onaren katedrala, elizbarrutiko itxieraren gunea
19:00etan,Artzain Onaren katedralak egun honetako ospakizun nagusia aterpetu du: katedraleko Ate Santuaren itxiera, eta bide batez Jubileu bikoitzaren amaiera.
Eguberri-giroan —Familia Santuaren solemnitatean— gaur arratsaldean, elizbarrutia, eskerroneko, elkartasun eta misiolari bultzada bizitzeko asmoz bildu da.
Lehenengo hitzetan, gotzainak, euskaraz eta gazteleraz agurtu ditu bildutako fededunak, eta eskerrak eman dizkie guztiei ospakizun solemnean parte hartzeagatik: “Eskerrik asko guztioi, hemen izateagatik… Eguberri on eta zorionak. Eguberri on (…) Jubileu urtearen amaiera ospatzera hurbildu zareten guztioi”.
Fernando Prado Ayuso monsinoreak, eliza-amaren esanahi historikoa ekarri du gogora: “Duela 75 urte, tenplu hau, elizbarrutiaren Eliza Katedrala bihurtu zen, Gipuzkoako eliza guztien buru eta ama”; Jubileu amaierak, hamarkada hauetako elizbarrutiaren bideari eutsiz.
Eta, hortik, tonu espiritual batean, kristau-elkarteak bizi izandako garaia aztertu du: “Bihotza pozez eta esker onez beteta… iraganari esker onez begiratzen diogu, eta etorkizunari konfiantza fededunez… Jainkoa da, eta ez gu, historia aurrera eramaten duena”.
Itxaropenaren ikurpeko Jubileua: “Itxaropenak ez du hutsik egiten”
Frantzisko Aita Santuak Spes non confundit (“Itxaropenak ez du huts egiten”) idatzian itxaropenaren ikurpean deitutako munduko Elizarekin bat-eginik bizi izan da Jubileu urte hau. Elizbarrutian, erromesaldia —eta bereziki Ate Santuaren azpitik igarotzea— barne-jarreraren adierazgarri izan da: bizitza “itxaropenaren atetik” igaroaraztea.
Hilabete hauetan zehar, Kristoren ikaslearen funtsezko jarrerak berraurkitzera gonbidatu du Jubileuko ibilbideak: erromesak bezala ibiltzea, Jainkoarekin adiskidetzea, Eliza eta Aita Santuaren asmoen alde otoitz egitea, eta Jaunarekin batera lanean aritzea, zehatz-mehatz, erruki-lanetan. Igande honetan ospatutako itxierak bide hori guztia jaso eta aurrerantz bideratzen du.
“Ixtean… ez dugu graziazko denbora bat amaitzen”
Sermoiaren bihotzean, gotzainak argi eta garbi azpimarratu du itxierak ez duela esan nahi Jainkoak aurten oparitutakoa “amaitzen” denik. Guztiz kontrakoa, une honetako benetako zentzu espirituala ekarri du gogora: “Gaur, Jubileuko Ate Santua ixtean, ez da graziazko denbora amaitzen. Aitzitik, «bihotzean zigilatu» egiten dugu, bizitzara eramateko».
Uste oso horretatik, Fernando Prado Ayuso monsinoreak “elkarrekin ibiltzen” jarraitzera animatu du elizbarrutia, Jaungoikoa leiala den ziurtasunarekin: Kristo, Emmanuel, “Jainkoa gurekin”. Emandako hitza gogoratuz, honako hau aipatu du: “ni egunero egongo naiz zuekin, munduaren amaierara arte”. Gotzainaren ustez, hitzemate hori itxaropenaren oinarririk sendoena da: “Ez dago esperantzarako oinarri sendoagorik, promesa leial horrek bizitu eta piztu egiten gaituela jakitea baino”.
Eta, zauritutako munduari buruzko begiradarekin, zera adierazi du, Jainkoaren maitasunaren zeinuak ez direla itzaltzen gure garaiko itzalengatik: “ez dira zailtasunak baino ahulagoak, eta ez dira gerlek, gatazkek edo elkarbizitzaren hausturek ezkutatuta geratzen; alderantziz, indar handiagoz distiratzen dute”.
Eguberriak eta Familia Santua: bizitza zaintzeko eta egunerokotasunean fedea bizitzeko deia
Gabon garaian Atearen itxiera ospatzeak, oso giro esanguratsua eman dio liturgiari. Gotzainak gogora ekarri du Jaungoikoa samurtasunetik sartzen dela historian, eta “ez boteretik”: “Hitzak gogorarazten digu Jaungoikoak gure historian, Ume baten samurtasunetik sartu nahi izan duela gogorarazten digu, ez boteretik”, familia “zaurgarri eta fededun” baten zaintzaz arduratuta. Jaiotzatik —esan du— dei bat ere entzuten dugu: bizitza zaindu, bereziki hauskorrena, eta egunerokotasunean fedea “modu xumean” bizitzea, Familia Santua bezala.
“Maitasunaren unea da!”: Atetik igaro eta elkarretaratzera irten
Pasartetariko batean, Fernando monsinoreak, Ate Santuaren ikurra berrikuntzarako eta misiorako dei zehatz batekin lotu du. Leon XIV.a Aita Santuaren adierazpen bat gogoratuz zera esan du: «Maitasunaren ordua da !» aldarrikatu zuen Leon Aita Santuak bere lehen homilian bere egitekoaren hasieran».
Hortik, Ate Santutik igarotzearen zentzua azpimarratu du: “Bera, bidea eta atea da. Denok igaro behar dugun maitasunaren atea da”. Azaldu duenez, ate horretatik pasatzeak “berriro jaiotzeko” prest egotea, berritzea eta maitasunaren proiektuan sartzea esan nahi du. Eta proiektu hori eguneroko gauza txikietan hasten da, eta bizitza pertsonala, ingurune hurbilak eta gizartea eralda ditzake.
Eta mezu hau jubileuak elizbarrutian espero duen bidearekin lotu du: bizitakoa ezin da lagunarteko oroitzapen batera edo kanpoko sinbolo batera mugatu. “Xalotasunez eta alaitasunez bizitako Jubileu hau ezin da diploma batean, esker oneko oroigarri batean, edo esperientzia kuttun batean geratu”, adierazi du, “Arantzazun, Loiolan eta Katedral Eliza Santu honetan” partekatutako topaketak, erromesaldiak eta otoitz-uneak gogoratuz.
Ildo beretik, itxieratik datorren bidalketa adierazi du: “Ate Santua zeharkatzean, Kristok bizitzara irekitzen duen Atea benetan dela sentitu dugu, baina, gaur egun, hura ixtean, bideak aurrera jarraitzen duela argiago ulertzen dugu. Bertatik pasatzen gara irteteko”: zentzuzko hitz baten zain daudenen, urrun, nekatuta edo zaurituta sentitzen direnen bila irtetea. Horregatik, laburbildu du: “Gure Erretiroa, beraz, misiolari sakona da”.
Pedroren oinordekoarekin batera: Frantzisko aita santutik Leon XIV.era
Ospakizunak ere eliz oihartzun nabarmena izan du. “Frantzisko aita santuak, oroimen zoriontsukoak, Jubileu hau deitu zuen”, gogorarazi du Fernando monsinoreak zera gaineratuz, “Leon XIV.ak agurtu, eta Vatikanoan lekukoa hartuko dio”. Gertutasunez, Aita Santu berria hartzean Jaungoikoaren herriaren poza ekarri du gogora, eta elizbarrutiari eliz elkartasun sakon bizitzeko deia egin dio: “Elizarekin bat eginda, gure Eliza gero eta batuagoa izango da, sinodalagoa, Ebanjelikoagoa, pobreagoa, konprometituagoa”. “Beti ‘cum petro et sub petro”(Pedrorekin eta bere babespean) adierazpena gogora ekarriz. Eta, “Ez diezaiogun utzi harekin kolaboratzeari, eta batez ere, haren alde otoitz egiteari” eskatu du esplizituki.
San Inazio eta Arantzazuko Amaren laguntza: bokazioen aldeko otoitza
Elizbarrutiaren etorkizuneko bidea modu berezian laguntzen dutenen esku utziz amaitu du sermoia. Gotzainak laguntza eskatu dio Loiolako San Inaziori, elizbarrutiko zaindariari, “etorkizunean aurrera egiteko biderik onenak aurkitzen jarraitzeko”, eta Arantzazuko Amari “zaintzen eta babesten lagundu gaitzan” eskatu die.
Une horretan, eskaera zehatz bat egin du Jubileuaren emaitza gisa: bokazioen aldeko otoitza. “Bion bitartekotzari gure bokazioen aldeko otoitza luzatzen diegu”, esan du. Eta Jaunari zera eskatu dio; “Jubileu honen uzta gisa, apaizgoarekiko, bizitza sagaratuarekiko eta familia-bizitzarekiko bokazio parte hartzaileak, bai munduan eta Elizaren egitekoan”.
Bidea hasten duen itxiera
Era honetan, igande honetan, abenduak 28, elizbarrutiak bere Ate Santuak itxi ditu —Loiolan goizean, eta katedralean arratsaldean — ez atal bat, besterik gabe, amaitzen duenak bezala, baizik eta bizitzara eramateko jasotakoa bihotzean zigilatzen duenak bezala. Kanpotik ate bat ixten da; barnetik, elizbarrutiko Elizak bere burua “atea” zeharkatzera deitua dago, barrutik kanporantz, egunez egun itxaropenean erromes izaten jarraitzeko.
