‘Gure Apaizak’ izenburupean, Gipuzkoan erromes dabilen Jainkoaren herriari, On Fernando Prado Ayusok, Gotzain Idazkia idatzi du Joan Maria Vianney (apaizen zaindaria) oroipenean.

Bertan, besteak beste, zera azpimarratzen du gure gotzainak:

• “Nire” apaizei buruz hitz egiten dudanean, miresmena sentitzen dut eta, horregatik, Gipuzkoako kristau elkarte osoarekin partekatu nahi nuen sentimendu sakon horren zerbait, San Joan Maria Vianney (1786-1859) Arseko apaiz ospetsuaren oroimena ospatzen dugun egun honetan.

• Gure artzainak dira, gure elizbarrutian egunez egun Jainkoaren herria zaintzen eta laguntzen dutenak, erakusten digutenak, beren fede xumeaz, merezi duela Jaunarengatik eta bere Erreinuarengatik dena ematea, anai-arrebak zerbitzatuz.

• Gure Gipuzkoako apaizak ez dira perfektuak, baina onak dira. Eta benetakoak dira. Jendea maite dute, eta jendeak maite ditu. Apaizek barrutik ezagutzen dute Jainkoaren herriaren bizitza, haren nekeak eta pozak, haren beharrak eta aberastasuna. Konturatu dira herria zaindu eta laguntzea dela euren bokazioa.

• Gure apaizak, gainerako kristau elkartea bezala –baita gure gizartea ere–, kopuruz zahartuz eta murriztuz doaz. Kultura kristau homogeneo hark lekua utzi dio hain esanguratsua ez den kristautasunari. Horregatik, egunetik egunera ezinbestekoagoa dirudi Jainkoaren herriko bizimodu ezberdinen arteko harremanaren eta interakzioaren beharrak.

• Apaiza beti izan da jenderik bakartienaren laguna, guztien isil-mandataria, negar egiteko sorbalda, aholkulari ona eta zailtasunetan gertuko sostengua. Bai, gure elizbarrutiak eta Gipuzkoako gizarteak asko zor die gure anaia apaiz nagusiei.

• Apaiz izateak ez du esan nahi hain berezia edo besteengandik ezberdina izatea. Ez du esan nahi ohorezko titulu baten eramaile izatea, ezta bere faborea aldarrikatzen duen leku pribilegiatu bat hartzea ere. Apaiz izateak norbere santutasunaren alde borroka egitea ere esan nahi du, Besteak eman digun mandatu bat eramatea eta bere zerbitzura jartzea esan nahi du. Umiltasunez.

• Apaizen aldartea ez da oinarritzen giza gogoetetan, ez lan-egitasmo batean, ez zerbitzatu behar duen Eliza edo elkarte jakin baten idealean, baizik eta bakoitzaren barnean. Itxaropen teologalean, Jainkoaren agintzarian eta haren leialtasunean ditu sustraiak: «Ni zeuekin izango nauzue egunero munduaren azkena arte» (Mt 28, 20).

• Eska diezaiogun Jaunari irakats diezagula ministeriorako bokazioa beti dela elkartearen zerbitzurako bokazio. Ez da nabarmentzeko edo munduaren argitara distiratzen duen prestigioa izateko bokazioa. Nahikoa da gure elkarteetan distira egitea, denek estimatua izatea, maitatua, desiratua, gure familietan eta inguru hurbiletan landua izatea. Jainkoak artzainak emango dizkigu eskatzen badizkiogu. «Jainkoak beti entzuten du bere herriaren otoitza, eta bere malkoak ikusten ditu» (Is 38, 5). (…). kristau elkarte osoa, oro har, erantzukide da bokazioen alde otoitz egiteko eta ahal duen neurrian bokazio horiek sustatzeko orduan.

• Apaiz-senide maiteak. (…). Jaunak, bere planak aurrera eramateko beti interesatuena denak, gurekin kontatzen jarraitzen du, bere konfiantzan berritzen gaitu eta bakoitzari bere bizitza bizkarrean hartu eta jarraitzeko esaten digu. Proba eta erronka askoren erdian, Jaunak misio zoragarria jarri du guretzat: bere izena ezagutzera ematea.

Gotzain Idazki guztia, ondorengo artxiboan (pdf) topatuko duzu.